Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego w Elblągu

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 30 grudnia 2015 roku

Sąd Rejonowy w Elblągu V Wydział Gospodarczy w składzie następującym:

Przewodniczący- SSR Jarosław Zawrot

Protokolant- st.sekr.sądowy J. G.

po rozpoznaniu w dniu 30 grudnia 2015 roku w Elblągu

na rozprawie

sprawy z powództwa (...) spółki z ograniczoną odpowiedzialnością w E.

przeciwko M. K.

o zapłatę

I.  zasądza od pozwanego M. K. na rzecz powódki (...) spółka z ograniczoną odpowiedzialnością w E. kwotę 1.415,98 euro (tysiąc czterysta piętnaście euro 98/100) wraz z ustawowymi odsetkami od kwot:

- 600,00 euro od dnia 21.10.2014r. do dnia zapłaty,

- 544,18 euro od dnia 11.01.2015r. do dnia zapłaty,

- 271,80 euro od dnia 18.01.2015r. do dnia zapłaty;

II.  zasądza od pozwanego na rzecz powódki kwotę 1.467,00 zł (tysiąc czterysta sześćdziesiąt siedem złotych) tytułem zwrotu kosztów procesu.

UZASADNIENIE

Powódka (...) spółka z o.o. w E. wniosła o zasądzenie na jej rzecz od pozwanego M. K. kwoty 1.415,98 euro tytułem wynagrodzenia za dokonane na zlecenie pozwanego międzynarodowe przewozy towaru wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od wyszczególnionych w pozwie kwot oraz o zasądzenie kosztów procesu (pozew k. 2).

Pozwany w sprzeciwie od nakazu zapłaty wniósł o oddalenie powództwa w całości oraz o zasądzenie kosztów procesu. Pozwany obok zarzutów formalnych tyczących się właściwości sądu, wymogów formalnych zgłoszonych przez powódkę dowodów, podniósł kolejno zarzuty merytoryczne:

a)brak legitymacji czynnej w związku z zawarcie umowy factoringu na rzecz (...) spółkę z o.o., przy czym zgodnie z ogólnymi warunkami umowy do przelewu wierzytelności konieczna była zgoda pozwanego, który takowej nie wyrażał;

b)brak legitymacji biernej wynikający z okoliczności, iż jako płatnika w spornych fakturach VAT wskazano inny podmiot aniżeli pozwany, który był tylko organizatorem przewozu, a ponadto o braku legitymacji biernej świadczy okoliczność, iż wezwanie do zapłaty było kierowane do tego innego podmiotu;

c)brak wymagalności roszczenia w związku z niedopełnieniem ogólnych warunków umowy polegających:

- na braku podpisu odbiorcy towaru na dokumentach CMR, przy czym przedłożony przez powódkę dowód w postaci dokumentu (...) jest dokumentem wewnętrznym obowiązującym na terenie Niemiec i traktowany jest jako dowód wydania,

- błędnym oznaczeniu nr konta w wyszczególnionych fakturach VAT, który nie jest zgodny z danymi w formularzu rejestracji, przy czym ogólne warunku umowy mówią o tym, że zmiana konta zleceniobiorcy jest możliwa po ponownym przesłaniu formularza rejestracyjnego.

Powódka w odpowiedzi na sprzeciw podtrzymała prezentowane w pozwie stanowisko, negując argumentację obronną pozwanego, zarzucając jej w istocie pozorny charakter (pismo procesowe powódki z 19.06.2015r. k. 66).

Sąd Rejonowy ustalił i zważył, co następuje:

W ocenie Sądu Rejonowego powództwo w świetle poczynionych ustaleń faktycznych oraz ich oceny prawnej zasługiwało w całości na uwzględnienie.

Powódka dochodziła roszczeń w oparciu o trzy niezapłacone w całości faktury VAT:

- z dnia 26.11.2014r. na kwotę 544,18 euro, z terminem płatności 10.01.2015r., z nr. faktury (...), z określonym nabywcą (...) z siedziba w Niemczech, z numerem zlecenia kontrahenta (...), z datą załadunku 19.11.2014r. obejmującą transport towaru z B. w Niemczech do P. (faktura VAT k. 30);

- z dnia 05.09.2014r. na kwotę 600,00 euro, z terminem płatności 20.10.2014r., z nr. faktury (...), z określonym nabywcą (...) z siedziba w Niemczech, z numerem zlecenia kontrahenta (...), z datą załadunku 03.09.2014r. obejmującą transport towaru z B. w Niemczech do M. (faktura VAT k. 31);

- z dnia 03.12.2014r. na kwotę 271,80 euro, z terminem płatności 17.01.2015r., z nr. faktury (...), z określonym nabywcą (...) z siedziba w Niemczech, z numerem zlecenia kontrahenta (...), z datą załadunku 21.11.2014r. obejmującą transport towaru z B. w Niemczech do B. (faktura VAT k. 32).

Na podstawie wymienionych faktur VAT oraz nieobjętej sporem faktury VAT nr (...) z terminem płatności 19.01.2015r. powódką wezwała pozwanego oraz (...) z siedziba w Niemczech do zapłaty wskazanych w fakturach VAT kwot (wezwania do zapłaty z 16.02.2015r. k. 33, k. 56).

Do bezspornych należy także okoliczność, wynikającą z pisma procesowego powódki z 19.06.2015r. oraz załączonego do niego dowodu w postaci pisma pozwanego sporządzonego w jego imieniu przez adwokata J. C. z dnia 18.03.2015r., zapłaty przez pozwanego faktury VAT nr (...) wymienionej w wezwaniu do zapłaty z 16.02.2015r. Okoliczność ta, jak również okoliczność związania się pozwanego M. K. z powódką w zakresie wykonania umowy międzynarodowego przewozu towaru, została wprost wykazana w piśmie z dnia 18.03.2015r. Rzecz, którą pozwany zakwestionował w piśmie dotyczyła jedynie wymagalności roszczenia powódki o zapłatę wynagrodzenia wynikającego z pozostałych spornych faktur VAT (pismo z dnia 18.03.2015r. k. 70).

Powyższy - bezsporny stan faktyczny sprawy - w ocenie Sądu stanowi istotny punkt wyjścia dla przyjęcia wraz z analizą pozostałego materiału dowodowego, iż stroną odpowiedzialną za zlecenie opisanego w fakturach VAT transportu towarów wraz z wynagrodzeniem za jego wykonanie, był pozwany.

Odnosząc się do pozostałych dowodów należy zwrócić uwagę na następujące relacje i związki zachodzące między ich treścią, które świadczą o logicznej sekwencji zdarzeń warunkującej odpowiedzialność pozwanego.

Odnośnie do faktury VAT z dnia 26.11.2014r. ( faktura k. 30) odpowiada jej zlecenie transportowe z 19.11.2014r. (zlecenie k. 16). Świadczy o tym zbieżność oznaczeń w fakturze VAT, które nawiązują do treści zlecenia ( nr zlecenia, data i miejsce załadunku, miejsce rozładunku). Zbieżna co do zasady jest również kwota frachtu. W zleceniu jest to kwota szacunkowa, wynikająca z deklarowanej wagi przewożonego towaru, 552,00 euro, zaś w fakturze VAT 544,18 euro. Różnica została wyjaśniona w przekonywujących pod względem stanowczości zeznaniach powódki. Wynikała ona z ponownego ważenia samochodu już po jego załadunku (zeznania k. 112). Ostatecznie mogła zatem w niewielkim stopniu różnić się. Poza tym w fakturze VAT wskazano kwotę niższą od deklarowanej. Ponadto w części w jakiej został sporządzony w języku polskim dowód w postaci (...), na podstawie przyznanej przez pozwanego okoliczności, iż stanowi on dowód wydania towaru (sprzeciw od nakazu zapłaty – k. 52), należy przyjąć, że dotyczy on omawianego w tym miejscu przewozu (tożsame miejsce załadunku i rozładunku) (dowód (...) k. 28). Dodatkowo dowodzi tego zawarte w zleceniu k. 16 odesłanie do dokumentu o nazwie (...).

Jeżeli chodzi o kolejną fakturę VAT z dnia 05.09.2014r. (faktura k. 31) można dokonać analogicznego zestawienia. Odpowiada jej zlecenie transportowe z 02.09.2014r. (zlecenie k. 15). Świadczy o tym zbieżność oznaczeń w fakturze VAT, które nawiązują do treści zlecenia ( nr zlecenia, data i miejsce załadunku, miejsce rozładunku). Zbieżna jest również kwota frachtu. W części w jakiej został sporządzony w języku polskim dowód w postaci (...), na podstawie przyznanej przez pozwanego okoliczności, iż stanowi on dowód wydania towaru, należało także przyjąć, że dotyczy on omawianego w tym miejscu przewozu (tożsame miejsce załadunku i rozładunku) (dowód (...) k. 27). W tym przypadku również dowodzi tego zawarte w zleceniu k. 15 odesłanie do dokumentu o nazwie (...).

Identyczne porównanie znajduje zastosowanie w przypadku trzeciej spornej faktury z dnia z dnia 03.12.2014r (k. 32) i odpowiadającej jej zlecenia transportowego z 21.11.2014r. (zlecenie k. 17). Według tego samego schematu porównawczego świadczy o tym zbieżność oznaczeń w fakturze VAT i treści zlecenia ( nr zlecenia, data i miejsce załadunku, miejsce rozładunku). Zbieżna jest również kwota frachtu. Tak samo w części w jakiej został sporządzony w języku polskim dowód w postaci (...), na podstawie przyznanej przez pozwanego okoliczności, iż stanowi on dowód wydania towaru, należało bez wyjątku uznać, że dotyczy on omawianego w tym miejscu przewozu (tożsame miejsce załadunku i rozładunku) (dowód (...) k. 29). Tak jak to miało miejsce wyżej, w zleceniu k. 17 odesłano do dokumentu o nazwie (...).

Każde z wymienionych zleceń transportowych zostało potwierdzone przez powódkę w toku przesłuchania tak co do zawarcia umowy z pozwanym, jej pełnego wykonania, dostarczenia faktur pozwanemu, zaniechania ich zwrotu oraz reklamowania jakości wykonanych usług (przesłuchanie powódki k.111). W zleceniach wskazano osobę zlecającego, która odpowiada oznaczeniom pozwanego i firmie pod jaką prowadzi ona jako osoba fizyczna działalność gospodarczą. Zestawiając powyższe dowody z treścią dowodu w postaci cytowanego pisma z dnia 18.03.2015r., w którym pozwany uznał swoją odpowiedzialność z zastrzeżeniem wymagalności roszczenia ( k. 70) w ocenie Sądu trafna jest konstatacja, iż zlecającym przewóz i odpowiedzialnym za zapłatę wynagrodzenia jest pozwany. Pozwany przeciwdowodem nie podważył skutecznie tego wniosku, w tym zwłaszcza poprzez złożenie zeznań na rozprawie, albowiem wezwany prawidłowo na rozprawę celem odebrania od niego zeznań, nie stawił się na nią.

Przedstawionego poglądu nie zmieniają zarzuty pozwanego co do podmiotu zobowiązanego określonego w fakturze VAT. Tylko prima facie trafne jest w tym względzie stanowisko pozwanego. Według wyrażanego wielokrotnie poglądu prawnego faktura VAT ma znaczenie wtórne w stosunku do treści zobowiązania, samodzielnie nie kreuje jego treści, ani też nie warunkuje ważności zobowiązania. Może natomiast stanowić ważny element początku dowodu. Faktura VAT jest przede wszystkim dokumentem księgowym, rozliczeniowym dla celów podatkowych. Choć samo wystawienie faktury VAT nie oznacza zawarcia umowy, ale jak wskazano może pełnić inną funkcję wykraczającą poza cele podatkowe. W szczególności faktura VAT w ujęciu dowodowym może posiłkowo potwierdzać zawarcie umowy i jej treść, gdy towarzyszą jej inne przemawiające za tym przesłanki (np. fakt wcześniejszego nie kwestionowania zasadności wystawienia faktury VAT, brak zwrotu faktury VAT, zaksięgowanie faktury VAT, bierna postawa drugiej strony, która poza zanegowaniem faktury VAT nie podjęła konstruktywnego działania procesowego np. w postaci wykonania inicjatywy dowodowej lub pozaprocesowej świadczącej o podjęciu działań mających na celu zweryfikowanie zasadności wystawienia faktury VAT) lub dowody ( jak w niniejszej sprawie dowód z przesłuchania powoda, zlecenie transportowe).

Tym samym poza treścią faktury VAT możliwe są inne ustalenia faktyczne dokonane w zgodzie z art. 233 k.c. Powódka złożyła zeznania, które korespondują z treścią omówionych i przedstawionych wcześniej zleceń. Zlecenia zostały przyjęte przez powódkę i wykonane. Zlecenia zostały udzielone na formularzach firmowych (...). Jest to element finezyjny nazwy pod jaką pozwany prowadzi działalność gospodarczą. W sposób wyraźny zdefiniowano zleceniodawcę jako (...). Brzmienie firmy odpowiada w pełni firmie przedsiębiorcy oznaczonej zgodnie z art. 43 ⁴ k.c. w (...) (zaświadczenie k. 13). Zgodna jest również siedziba zleceniodawcy: (...)-(...) S., ul. (...) z siedzibą pozwanego. Powódka wystawiła natomiast fakturę VAT na rzecz podmiotu oznaczonego zgodnie z zleceniem transportowym (...) (wskazówka w uwagach na zleceniu transportowym). Co więcej w ogólnych warunkach w pkt 10 podmiot ten określono tylko jako płatnika faktury VAT, przy czym adres korespondencyjny odpowiada adresowi pozwanego. Wątpliwości budzi przy tym, że element nazwy (...) znajduje się w oznaczeniu firmy pozwanego i podmiotu z siedzibą w Niemczech. Względy ty tłumaczą dostatecznie postępowanie powódki przedstawione również w zeznaniach polegające na tym, że fakturę VAT wystawiono na rzez (...), tak jak chciał tego zleceniodawca, a wezwanie do zapłaty zostało skierowane równocześnie do jednego i drugiego podmiotu z osobna. W ujęciu cywilistycznym nie mogą zmieniać jednak per se podmiotu zobowiązanego do zapłaty wynagrodzenia

Podsumowując, skoro pozwany M. K. w piśmie z 18.03.2015r. (k. 70) przyznał swoją odpowiedzialność co do zasady, powódka przedstawiła zlecenia transportowe sporządzone na firmowym formularzu pozwanego i z jego pełnymi danymi jako zleceniodawcy (w tym już chociażby elemencie mamy podstawy konstruowania domniemania faktycznego), ich treść odpowiada wystawionym fakturom VAT oraz zeznaniom powódki, w podstawie faktycznej i prawnej rozstrzygnięcia należało przyjąć, iż stroną umowy zobowiązaną do zapłaty był pozwany M. K..

Gdyby zaś przyjąć, że strony łączyła stricte umowa spedycji pozwany winien udowodnić, że jako spedytor nie dział w imieniu własnym. Zgodnie z literalnym brzmieniem artykuł 794 § 2 k.c. prawo polskie przewiduje dwa rodzaje umowy spedycji - umowy zastępstwa pośredniego, kiedy spedytor występuje w imieniu własnym oraz umowy zastępstwa bezpośredniego, gdy spedytor działa w imieniu dającego zlecenie. Skutki prawne konkretnej umowy będą różne w zależności od tego, która z odmian umowy spedycji znajdzie w niej zastosowanie. Jeżeli spedytor działa w imieniu dającego zlecenie, znajdą zastosowanie przepisy o przedstawicielstwie (art. 95 i n. k.c.), czyli czynność prawna dokonana przez przedstawiciela (spedytora) wywoła skutki prawne bezpośrednio w sferze reprezentowanego (dającego zlecenie). Natomiast gdy spedytor działa we własnym imieniu, ale na rachunek dającego zlecenie, pozostaje on w pełni zobowiązany względem przewoźnika (por. np. wyrok SA w Warszawie z 12.11.2014r., VI ACa 89/14). Poza tym jeżeli w treści oferty, jaka jest składana przewoźnikowi, jest mowa tylko o przewozie rzeczy, a żadne czynności konkludentne nie wskazują na istnienie dodatkowych postanowień umownych obejmujących usługi dodatkowe związane z przewozem, to umowa zawarta na podstawie takiej oferty jest umową przewozu, a nie umową spedycji (wyrok SN z dnia 6 października 2004 r., I CK 199/04, LEX nr 146332).

Pozwany w całym powyższym zakresie nie przedstawił żadnych twierdzeń ani dowodów poza lakoniczną syntezą: „z powyższego wynika, iż pozwany jedynie organizował transport na rzecz i w imieniu spółki prawa niemieckiego” (sprzeciw k,. 51-52). Pozwany nie stawił się również na rozprawie aby tym samym umożliwić zbadanie pod kątem dowodowym podnoszonych kwestii, a przede wszystkim by skonfrontować jego stanowisko z pozostałym materiałem dowodowym. Najpierw pozwany wniósł o przesłuchanie go w trybie art. 235 § 2 k.p.c. przy wykorzystaniu środków technicznych (pismo procesowe z 20.07.2015r. k. 84), a następnie upoważniony przez jego pełnomocnika aplikant adwokacki, po tym jak stawił się w sądzie w Szczecinie, oświadczył, że pozwany wyjechał w sprawach służbowych i że „zdajemy sobie sprawę z konsekwencji pominięcia dowodu z przesłuchania pozwanego” (k. 110). Trzeba w tym miejscu widzieć, że wykorzystanie urządzeń technicznych umożliwiających dokonanie czynności na odległość, służy zgodnie ze stylistyką art. 235 § 2 k.p.c. przeprowadzeniu czynności dowodowych w odległym od sądu rozpoznającego sprawę miejscu, a nie umożliwieniu pełnomocnikowi strony uczestniczenia w postępowaniu dowodowym przeprowadzonym w miejscu sądu rozpoznającego sprawę (sąd orzekający w rozumieniu art. 148 § 1 k.p.c.). Na skutek tego, choć w Sądzie w Szczecinie stawił się upoważniony przez pełnomocnika pozwanego aplikant adwokacki, po stwierdzeniu nieobecności pozwanego należało zakończyć czynności w trybie art. 235 § 2 k.p.c. (protokół rozprawy k. 109, notatka służbowa z 30.09.2015r. k. 138). Stąd wcześniej przed rozprawą o terminie rozprawy i jej miejscu w Sądzie Rejonowym w Elblągu został poinformowany pełnomocnik pozwanego (zarządzenie k. 90, kopia zawiadomienia pełnomocnika pozwanego k. 92).

Przechodząc do kolejnych aspektów sprawy Sąd nie zgodził się z zarzutem pozwanego o stanie niewymagalności roszczenia spowodowanym naruszeniem warunków umowy poprzez niedopełnienie obowiązku odebrania podpisu odbiorcy towaru na dokumentach CMR oraz zmiany nr konta na specjalnym formularzu (pkt b zarzutów pozwanego w części historycznej niniejszego uzasadnienia). Na jego tle nasuwa się uwaga natury ogólnej tycząca się uniwersalnych wartości oraz kodów argumentacji prawnej. Jako przykład ogólnej refleksji nad współczesnym porządkiem prawnym warto przytoczyć fragment D. o tym, że „sztuczki prawne nie tworzą prawa” ( A. iuris non sunt iura – U., D. 17,1,29,4). Wobec tego trafnie na tle tego fragmentu sporu uzasadniła powódka, iż kwestie formalne w świetle konwencji o międzynarodowym przewozie drogowym towarów (CMR) sporządzonej w G. dnia 19 maja 1956r. (Dz.U. z 1962, Nr 49, poz. 238 ze zm) takie jak np. list przewozowy, nie warunkują ważności umowy przewozu, ani tym bardziej – skoro konwencja CMR nie zawiera regulacji prawnych dotyczących płatności wynagrodzenia przewoźnika - nie uzależnia wymagalności roszczenia o zapłatę wynagrodzenia od wystawienia i podpisania listu przewozowego przez odbiorcę (por. też co do znaczenia listu przewozowego OSN z 09.01.2004r., IV CK 332/02). Wymagalność roszczenia przewoźnika o zapłatę wynagrodzenia w świetle art. 774 i n. k.c. oraz przewoźnego na podstawie ustawy z 15.11.1984r. Prawo przewozowe (Dz.U.2015.915 j.t.) uzależnione jest przede wszystkim od spełnienia świadczenia wzajemnego (art. 488 k.c.). Nadto tego typu postanowienia umowne, które odrywają wymagalność roszczenia o zapłatę wynagrodzenia od elementów konstrukcyjnych danej umowy, należy uznać za naruszające granice wolności kontraktowania (art. 353 ¹ k.c.). Ocena negująca zgodność takiego zastrzeżenia umownego tamującego wymagalność roszczenia o zapłatę wynagrodzenia w istocie uzależnia jego zapłatę od zachowania osoby trzeciej, znajdującej się poza treścią stosunku prawnego (obowiązek podpisu CMR przez odbiorcę – pkt 10 OWS). Wprowadzenie tego typu wymagań uznać należy za nieważne, bowiem wiążą one wykonanie zobowiązania przez pozwanego z działaniem osoby trzeciej, pozostającej poza węzłem badanego stosunku obligacyjnego. Jakkolwiek oczywiście strony mogą swobodnie układać treść stosunku prawnego, to jednak - zgodnie z art. 353 ¹ k.c. - granice tej swobody są ściśle wyznaczone. W ocenie Sądu termin zapłaty wynagrodzenia nie może zostać uzależniony od zdarzenia przyszłego i niepewnego w postaci warunku w rozumieniu art. 89 k.c., gdyż wówczas zarówno termin jak i sama wypłata są niepewne. Nie sposób nie zauważyć, że zaakceptowanie omawianego zapisu oznaczałoby, że roszczenie powódki nie mogłoby się uaktualnić także wówczas, gdyby należycie wykonała ona swe zobowiązanie względem zleceniodawcy, gdyby osoba trzecia odmówiła potwierdzenia dokumentu CMR. Taki zapis umowny "odrywając" w ogóle wymagalność roszczenia o wynagrodzenie od faktu wykonania zobowiązania wiążąc ją w niedopuszczalny sposób z innymi zdarzeniami musi być zatem uznany za sprzeczny z jednej strony z naturą stosunku prawnego, z drugiej strony, zasadami współżycia społecznego (por. np. wyrok SA w Białymstoku z dnia 11 marca 2015r., I ACa 876/14).W analogiczny sposób należy zweryfikować zarzut pozwanego co do zmiany rachunku bankowego w sposób odbiegający od ustanowionego wymogu posłużenia się formularzem rejestrowym (pkt 10 OWS).

Kolejna podnoszona przez pozwanego kwestia tyczy się legitymacji czynnej powódki w związku z zawarciem umowy faktoringu (lit. a części historycznej niniejszego uzasadnienia). Nie ulega wątpliwości, że umowa factoringu jako umowa o charakterze mieszanym, łączy w sobie różne elementy umów nazwanych, w tym w szczególności element cesji wierzytelności (por. np. OSN z 17.10.2012r., I CSK 56/12). W związku z wnioskiem pozwanego Sąd zwrócił się do powódki oraz do występującego jako faktor zabezpieczający należności powódki (...) spółki z o.o. o dokumentację umowną i informację na temat tego, czy sporne wierzytelności zostały objęte umową faktoringu oraz czy ewentualnie z tego tytułu dokonano wpłat na rzecz powódki (k. 113). Z przedłożonych wydruków wiadomości e-mail faktora i klienta wynika, że sporne faktury VAT nie zostały objęte umową faktoringu (k. 123 i n.). W pisemnym oświadczeniu faktora sporządzonym w wykonaniu zobowiązania Sądu również wskazano, że sporne faktury VAT nie były przedmiotem finansowania oraz nie były objęte cesją (pismo (...) spółka z o.o. z dnia 16.11.2015r. k. 157). Informacje te korespondują z § 1 pkt 1 lit. b umowy cesji generalnej z dnia 24.04.2014r. (umowa k. 170) zawartej w ramach umowy faktoringu z tego samego dnia (umowa k. 162), przedłożonych przez faktora na zobowiązanie Sądu, które to postanowienie umowne stanowi, że cesja obejmuje wierzytelności zgłoszone faktorowi w formie (...). Zgłoszeniem tym, mimo rzekomego zapisu w języku angielskim na spornych fakturach VAT (zarzut z sprzeciwu od nakazu zapłaty – k. 51) nie objęto przedmiotowych wierzytelności. Istnienie zastrzeżenia na fakturze świadczącego o faktoringu oraz zawarcie umowy faktoringu wraz z cesją generalną nie świadczy zatem o tym, że do przelewu faktycznego doszło, skoro uzależniono go od skonkretyzowania wierzytelności w zgłoszeniu definiującym kontrahenta.

W związku z zarzutem pozwanego należało pominąć dowody w części w jakiej, pomimo zobowiązania, nie zostały złożone w języku polskim (stanowisko powódki co do zaniechania złożenia tłumaczonych dokumentów – k. 116). Na marginesie należy tylko zasygnalizować, iż zarzut pozwanego w tym zakresie jest niekonsekwentny, albowiem uzasadniając zarzut braku legitymacji czynnej powódki, pozwany powołał się na zapis sporządzony w języku angielski i umieszczony w załączonych do pozwu fakturach VAT (sprzeciw – k. 51). Jeżeli chodzi o zarzut pozwanego zaniechania złożenia czytelnego dokumentu CMR oraz zaniechania wskazania okoliczności, na które miałby zostać przeprowadzony dowód z komunikatora (wydruk k. 18), pozbawione są one doniosłości prawnej, albowiem okoliczność wykonania przewozu nie była kwestionowana, znaczenie CMR dla wymagalności roszczenia zostało pominięte, zaś wydruk rozmowy z uwagi na jej ogólny i anonimowy charakter (powódka podczas zeznań nie potrafiła zidentyfikować wszystkich osób, które prowadziły zarejestrowaną rozmowę oraz nie znała wcześniej treści tych wiadomości – zeznania powódki k. 111), nie został ujęty z powodu nikłej mocy dowodowej w rekonstrukcji podstawy faktycznej wyroku. Sąd nie przystał także na wniosek pozwanego o przekazanie sprawy według właściwości. Przedmiotem sporu było roszczenie pieniężne, które powinno być spełnione w siedzibie wierzyciela – powoda, które odpowiada właściwości miejscowej Sądu Rejonowego w Elblągu (art. 454 k.c.).

Mając powyższe na uwadze na mocy cytowanych przepisów i uwzględniając przedstawiony stan faktyczny sprawy powództwo co do należności głównej należało uwzględnić w całości. Jeżeli zaś chodzi o odsetki za opóźnienie, kierując się ogólna regułą równoczesności świadczeń, oraz zastrzeżonym na korzyść dłużnika terminem płatności, powództwo w tym zakresie na mocy art. 481 k.c. należało również zasądzić w całości.

Rozstrzygnięcie o kosztach znajduje oparcie w art. 98 § 1 k.p.c., wyrażającym zasadę odpowiedzialności za wynik sprawy, zgodnie z którym strona przegrywająca sprawę obowiązana jest zwrócić przeciwnikowi na jego żądanie koszty niezbędne do celowego dochodzenia praw i celowej obrony (koszty procesu), art. 98 § 3 k.p.c. w zw. z art. 99 k.p.c. oraz § 6 pkt 4 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu. Powódka poniosła koszty procesu w wysokości 1.467,00 zł, na które składają się:

-

opłata sądowa 250,00 zł;

-

opłata skarbowa 17 zł,

-

oraz wynagrodzenie radcy prawnego 1.200,00 zł.

Sygn. akt V GC 451/15 E., dnia 30 grudnia 2015 roku

ZARZĄDZENIE

1.  odnotować,

2.  zakreślić;

3.  akta z wpływem wniosku o uzasadnienie, apelacją lub za 25 dni.

SSR Jarosław Zawrot